je bent als slapen
ik wil niet naar je toe gaan en
ik wil niet van je weg
je ogen rollen prachtig
te weinig lijnen in mijn boek
om je op te schrijven
ik ben een en al voornemens
daar kan ik je bereiken
zo blijf ik bladeren door je borsten
zo lees ik aandachtig elke pagina
zo loop ik op je eieren
zo onderwerp ik me
ik trek de streep en zet de punt
mijn zin in jou beëindigd
je doet mijn hemel branden
en kamt je haren in het donker
mijn lichaam is moe
van de oorlog met mijn hoofd
je schrapt me
weigert litteken te zijn
in plaats daarvan voel ik je weg
in elke kleine wonde
dus dwaal ik zonder ogen
peuzelend en schrokkend van je nacht
met elk fragment van je scherven
geklemd tussen mijn vingers
niks is zo zeker, zo stabiel
als jouw geschenk van twijfel
je bent
je bent
permanent
ik wou dat je nog gisteren was, toen handen vluchtig antwoord vonden
en je zwijgend mijn kapel bezocht, ik wou dat je nog distels had
nog niet het onkruid weerde, dat dat wat woekerde en kruipen kon
niet vuur en messen vond. ik wou dat je nog wolken kleurde,
de kuisheid van je dagen in je avonden verdween, je lucht mijn adem stokte.
dat je nog smaak gaf aan mijn vezels, ik wou dat je nog morgen was
om naar je uit te kijken. dat dat wat goed en levend was geen ondergang verkoos
de uren niet voorbij
de zon niet onder
de dood gewoon
ontkend
maak ons jonger dan we waren
spaar geen honger naar je kleur
lig in aarde, wees vanzelf
bewaar je wensen bij je goud
woon in stilte, maak haar huis
kruid het zout van onze tranen
we verliezen
geen seconde, we zijn samen
vloeien leeg en vullen uit
reik naar morgen, voel de nacht
draai de wereld om je heen
kom iemand tegen in het bloeien
van je zucht, je dag, je jaar
maak ons jonger dan we waren
spaar geen honger naar je kleur
vaar je licht over ons water
beloof ons hier iets weer te vinden
van wie later op ons wacht
stadsgedicht nr. 18
(bij het kunstwerk ‘The ever blossoming garden’)
Ik verkruimel in de wasplaats na je onverwachte einde
het oordeel in je blik, de verre kusten in je mond
je zegt, ik loop nog met je mee, ik knik
we waren knuffelwild, je schoot me telkens aan
De cadans van raken en rauw gescheur, nu moeten we
ons verleden overleven, ik krijg geen adem meer van jou
Op de televisie bewijzen prachtige figuren hoe een –
ze zijn waarschijnlijk nooit onzeker
– hoe een dag gevuld kan zijn met suiker, honing, alles zoet
Je breekt onder mijn lampen, mijn moeiteloos gestraal
en of je nog wil douchen, of boodschappen schrijven, of twijfelen of blijven
in mijn hoofd is er geen plaats voor drie van je letters
Hier zijn we dan, toon je, ik knik vanbuiten uit het hoofd
de gang, de hal, de voor altijd verwoestende voordeur
maar als je gaat, vraag ik, je draait je om
en smoort mijn omgekeerde vlucht en neemt
mijn hand, ik weet nog hoe ik denk, die krijg ik niet meer terug
dat je rusten zou, vertelde je
want dat had je nauwelijks gedaan
dat kon je niet, dat had
je gewoon niet in je
dat je ergens anders ging, naar
God en weg van niet meer weten
naar niet meer voelen
niet meer wachten
dat je waken zou, beloofde je
over elk van ons, je zou
ons nooit verlaten
nooit helemaal
niet ons
in mijn armen weeg je
even weinig als gefluister
ik draag je, je draagt me
over aarde en hemel heen dus
vergeef me, ik vergeef je en
geef je over
aan hierna
tot hierna
tot hierna
Liefde is blind
zei ze en
kuste naast zijn lippen
misselijk
van de vlinders in haar buik
Hij lachte schater
begroef toen zijn gezicht
in haar rode jurk
levend
het spartelde niet tegen
Maar wanneer de zomer kwam
die voor een keer niet zonnig was
verwelkten de bloemen
vergingen de schepen
in kunnen we vrienden blijven
En hoewel ze
de wereld aan konden
dàt
konden ze niet
misschien zie ik je niet meer
want alles is ooit de laatste keer
en alles gaat voorbij
weet dan dat ik je mis
dat er ergens in mij
een plaatsje voor je is
je moet me iets beloven
al ben je nu plots koud
ik wil dat je daarboven
nog altijd van me houdt
als ik verdwijn
vertrek ik zonder een woord
want als iets me stoort
is het om luid weg te zijn
Mijn droge lippen moeten zwijgen
want mijn dode harte heeft verdriet
het treurt om liefde en z’n eigen
want genezen doet het niet.
En waar ooit een lied ontstond
van die lippen – nu woestijn –
zwijgt het zacht uit volle mond,
bidt een traan zonder refrein.
En de twee die ooit zo bloosden
als z’ ontvingen zoete zoen
telkens ze bij jou verpoosden
zijn nu bleek en uit hun doen.
Mijn lippen blijven vast gesloten
zolang niet die ochtend komt
dat een ander paar zo onverdroten
met een kus hen onverstomt.
ik blaas je zachtjes uit
en sluit
mijn deur zonder geluid
mijn droge ogen
en mijn verbrande handen
met een klap
ik wil stoppen met dit leven
om te sterven in jouw armen
met mijn laatste stem nog even
jouw lippen te verwarmen
muziek roept beelden in mijn oor
dus merk ik niet dat ik hem stoor
de oude man met boze blik
– in het park slechts hij en ik –
die naast me op het bankje zit
onze haren donkerwit
terwijl de zomer ons bevalt
een drummer in mijn oren knalt
en hij zijn handen vouwt
en om vergeten jaren rouwt
toen muziek niet in doosjes bestond
toen hadden mensen nog een mond
je bent een diepe zucht
je vlucht
door mijn lippen uit
niet luid
en haast onmerkbaar
maar
zo verdwijn je
in de lucht
hoewel je ooit
toen ik je vroeg
zei dat het nooit
teveel, genoeg
zou zijn
voel ik nu plots
een pijn
als ik weer bots
tegen je muur
waar ik toen
vond vuur
en zoen
uit het zachtste van haar mond
een zoen, die’k nauwelijks verstond
een kus, zo stil als ademloos
zo licht, zo nauwelijks, zo broos
zo helemaal van haar en toch weer niet
zo belofte, schuld en klein verdriet
zo laatst, zo snel ook weer voorbij
alsof ze zoenend afscheid zei