cursiefje


Ochtend (2)

6u11. Mijn wekker en ik doen ons best elkaar te negeren, hij met lawaai, ik met stilte. Zoals meestal wint de wekker, dus ik geef een bemoedigend klopje en onze rollen wisselen. Hij wordt stilte, ik geluid. Ik laat mijn warmte achter tussen de lakens en gebruik water om de nacht van me af te polijsten. Ik ben opgestaan. Mijn huid verberg ik onder een dun laagje stof, mijn voeten sluit ik op. Trede na trede verlaagt mijn lichaam zich tot de keuken. Er is geen zon, geen licht, behalve nagemaakt in glas. De telefoon gaat, vraagt of het gaat, of het goed gaat. Natuurlijk, maar je belt zo vroeg. Ik weet niet of ik nu al kan praten. Natuurlijk niet. Morgen misschien. Of over een jaar.


Opvallende titel

Nieuwsgierigmakende intro.
Humoristische kernboodschap. Verkoop van een way of life.
Leuke woordspeling. Onweerlegbare reden. Interessant cijfermateriaal.
Persoonlijke oproep. Veelbetekenende vraag.
Omvattende hashtag.
Icoon van een emotie.


Trouwen

Na nauwelijks een nacht, klaarwakker wachten op mijn heel-erg-nabij-toekomstige, bloemen in de hand. Haar schoonheid met woorden beschrijven is even onmogelijk als de kleur rood proberen ruiken. An. De dag straalt in haar lach, haar jurk, de bomen. Iedere seconde genieten we, van kerk naar feest naar huis. En tussendoor getrouwd worden, door zoveel mensen die dit in pen in hun agenda hebben gezet. Het is een vreemd gevoel om zo centraal te staan, jezelf zo centraal te zetten. Met twee.

Natuurlijk verandert er niks. We hielden al van elkaar, woonden al samen, voedden al katten op. Permanent geringd, maar ook dat went. En toch. Ze is niet een vrouw, ik ben niet een man. Ze is mijn vrouw, ik ben haar man.


Ellendig

Of ik wilde meekomen naar het Midden-Oosten, voor een reportage over mensen op de vlucht. Als geluidsman, een titel die ik hiervoor nooit had. Er zou geen gevaar zijn, maar wel hard werk. Tijd om voor te bereiden was er nauwelijks, tijd om ter plaatse stil te staan bij de verhalen van de tientallen mensen die we hebben ontmoet ook niet, tijd om meer te doen voor die honderden, duizenden mensen dan wat geluiden op te nemen al helemaal niet. Dus dan krijg je achteraf de vraag: “Hoe was het in Jordanië?”

Ellendig. Dat is het enige antwoord dat ik kan antwoorden. Het is ellendig dat een vader zijn zoon zonder reden voor zijn ogen doodgeschoten ziet worden. Het is ellendig dat een gezin met kleine kinderen zeven dagen door de woestijn moet lopen zonder eten. Het is ellendig dat mensen van de ene dag op de andere al hun vrienden en bezittingen moeten achterlaten, zonder te weten waar naartoe of wat hun toekomst brengt. Kinderen die apathisch voor zich uit staren en niet reageren als je ze in hun hand knijpt. Een meisje dat is moeten vluchten met de kleren die ze aanhad en dus haar smartphone op zak heeft, waarop ze de foto’s kan zien van een leven dat ze nooit meer zal hebben. Een familie die in een huis met vier slaapkamers woonde en nu het moet redden met een ruimte van 3 op 4 meter, afgemaakt met doeken waardoor privacy onbestaand wordt.

Woorden als hoop, vertrouwen, empathie: ze hollen uit. De conflicten daar zijn uitzichtloos. En ik zit hier, achter mijn computer. Op een andere planeet.


Op bezoek bij de paus

De paus dus. Onvoorstelbaar ver weg, tot enkele weken geleden. Toen kwam het bericht binnen: Thomas, jij gaat met enkele vrienden naar de paus. Om hem vragen te stellen, en dat ook te filmen. Vreugde en stress dansten hand in hand op weg naar het op weg gaan naar het Vaticaan. Dankbaarheid en slapeloosheid, dagen en nachten voortdurend werken aan voorbereiding en montage, geraakt worden, niet beseffen. Wanneer de rust zal wederkeren, zal het me allemaal nog overvallen – tot zover mijn voorspelling.


Verloven

Er zit wat liefde in het woord verloven. Dus een dagje wellness, lang gepland, massage inclusief. De stoute schoenen aantrekken – en weer uittrekken, want je moet daar rondlopen op blote voeten. Een juwelendoosje, maandenlang verstopt in de barbecue op zolder, verhuist naar een badjaszak. Knie, verbijstering, vraag, ring. Ontroe-ring. En geen stukje vreugde kwijtraken, hoe vaak die ook wordt uitgedeeld, overgenomen, opgestuurd. Verbinden door be-love-n.


Telefoon

Kreeg ik telefoon, in de montagecel. Of ik een enquête wil beantwoorden, over mijn werk als freelancer. Intussen ken ik ook de juridische implicaties van dat statuut, na een les recht binnen mijn opleiding bedrijfsbeheer. Maar de etymologie moest ik toch nog even opzoeken. Middeleeuwse huurkrijger betekent het blijkbaar. Met een vrije lans, om in te huren dus. Zo zie je maar: de ridderdromen die ik vroeger koesterde, komen toch nog uit.