Of ik wilde meekomen naar het Midden-Oosten, voor een reportage over mensen op de vlucht. Als geluidsman, een titel die ik hiervoor nooit had. Er zou geen gevaar zijn, maar wel hard werk. Tijd om voor te bereiden was er nauwelijks, tijd om ter plaatse stil te staan bij de verhalen van de tientallen mensen die we hebben ontmoet ook niet, tijd om meer te doen voor die honderden, duizenden mensen dan wat geluiden op te nemen al helemaal niet. Dus dan krijg je achteraf de vraag: “Hoe was het in Jordanië?”

Ellendig. Dat is het enige antwoord dat ik kan antwoorden. Het is ellendig dat een vader zijn zoon zonder reden voor zijn ogen doodgeschoten ziet worden. Het is ellendig dat een gezin met kleine kinderen zeven dagen door de woestijn moet lopen zonder eten. Het is ellendig dat mensen van de ene dag op de andere al hun vrienden en bezittingen moeten achterlaten, zonder te weten waar naartoe of wat hun toekomst brengt. Kinderen die apathisch voor zich uit staren en niet reageren als je ze in hun hand knijpt. Een meisje dat is moeten vluchten met de kleren die ze aanhad en dus haar smartphone op zak heeft, waarop ze de foto’s kan zien van een leven dat ze nooit meer zal hebben. Een familie die in een huis met vier slaapkamers woonde en nu het moet redden met een ruimte van 3 op 4 meter, afgemaakt met doeken waardoor privacy onbestaand wordt.

Woorden als hoop, vertrouwen, empathie: ze hollen uit. De conflicten daar zijn uitzichtloos. En ik zit hier, achter mijn computer. Op een andere planeet.

De paus dus. Onvoorstelbaar ver weg, tot enkele weken geleden. Toen kwam het bericht binnen: Thomas, jij gaat met enkele vrienden naar de paus. Om hem vragen te stellen, en dat ook te filmen. Vreugde en stress dansten hand in hand op weg naar het op weg gaan naar het Vaticaan. Dankbaarheid en slapeloosheid, dagen en nachten voortdurend werken aan voorbereiding en montage, geraakt worden, niet beseffen. Wanneer de rust zal wederkeren, zal het me allemaal nog overvallen – tot zover mijn voorspelling.

Kreeg ik telefoon, in de montagecel. Of ik een enquête wil beantwoorden, over mijn werk als freelancer. Intussen ken ik ook de juridische implicaties van dat statuut, na een les recht binnen mijn opleiding bedrijfsbeheer. Maar de etymologie moest ik toch nog even opzoeken. Middeleeuwse huurkrijger betekent het blijkbaar. Met een vrije lans, om in te huren dus. Zo zie je maar: de ridderdromen die ik vroeger koesterde, komen toch nog uit.